اتاق ا.یمنی و ترا.فیک-۱

تعریف میکنه که مهندس اتاق بغلی گفته: این دوتا خانم که همکارت هستند چقدر خانم های آرام و مظلومی هستند و در ادامه میگه:بهش گفتم نههه اینجوریم نیستن و من همینجور که دستهام رو کیبورد هست با یه لبخند شاکی و چشم های گرد به سمتش برگشتم و بهش چشم دوختم خنده اش گرفته و میگه خب خانم مهندس شماااا مظلومید؟! پشت چشم نازک میکنم و با همون لبخند رو لبم سرم رو روی سیستمم برمیگردونم و میگم: ستمکار که شما هستید ولی ما ستمدیده نیستم بلند میخنده و با ته لهجه ای لُری ميگه: عجبا... در ادامه: بخدا شما یه جوری وانمود کردید هرکس توو اداره منو میبینه همش میگه اینا چقد مظلوم هستن و ... انگار اینجا من ستمگرم من: آهان یعنی خوبی ما رو بگن شما بد میشی؟ و همچنان این بحث و کَل کَل ها روز ما رو پر میکنه.

امدم...